Hoe vermoeiender, hoe liever???? :)

Hoi allemaal, ik heb een vrij vermoeiende week achter de rug, dus de blog gaat niet erg lang worden. Of ik probeer het toch niet te lang te maken. :)
Het wordt wel een blog van bijna twee weken, aiai…

Dinsdag 10/03

Dinsdag was uiteindelijk dan onze eerste stagedag. Her is hier best wel vermoeiend om les te geven. Die kinderen kunnen niet stil zitten, da’s precies anatomisch niet mogelijk. En ik moet hier ook vaak roepen om over het omringende geluid te komen, of gewoon al om die kinderen hun aandacht te trekken, die zijn echt zo vaak afgeleid of gewoon niet aan het luisteren… Geen wonder dus dat er jongeren van 17 jaar in de vijfde klas zitten…
Maar allé, ik ben er zonder kleerscheuren vanaf geraakt!

Woensdag 11/03

Woensdag was het Holi Phagwa. He t Hindoestaans feest waarbij de overwinning van het goede op het kwade wordt gevierd. Er wordt dan met verfpoeder gegooid, met water gespoten en met vanalles gesmeerd. Hoe vettiger, hoe prettiger! :)
We zijn vrij laat vertrokken, pas rond de middag. Bianca en ik moesten nog even langs het fietsenverhuurbedrijf, om onze leentermijn te verlengen. Dat moeten we elke maand doen. We vertrokken dus al wat vroeger dan de rest, maar onderweg kwamen we echt niets van “verfgooierij” tegen. Soms zagen we wel mensen die gekleurde t-shirts aanhadden, maar dat was dan ook alles… Toen we dan van het fietsenverhuurbedrijf terug naar de stad fietsten, kwamen we de rest van de groep tegen.
Zij waren onderweg ook nog niets tegengekomen, dus besloten we eerst iets te gaan drinken in’t Vat. We hadden onze fietsen nog niet vastgelegd, of men wist ons al te vertellen waar we Phagwa konden vieren. Om het hoekje was er iets te doen! :)

Daar vierden we samen met een groep mensen Paghwa. We werden volgepoederd en mochten gratis drinken en dansen. Het was eindelijk nog eens andere muziek dan steeds die R&B die hier constant gedraaid wordt. Verluchting! :)
Na een tijdje kwam de andere groep ook aan. Toen was het feest al bijna afgelopen en werden we verwezen naar een andere plaats waar er nog een Paghwa-viering was. Helemaal aan de andere kant van de stad. Zelfs nog verder dan waar wij wonen. Dus het was wel een eindje fietsen. Maar leuk!! We fietsten op een bepaald moment door een straat die nog helemaal ondergelopen was. Het was dus wel flink doortrappen, maar ik heb me op de fiets nog nooit zo goed geamuseerd! :)

Toen we dan eindelijk aankwamen, bleek de viering in een voetbalstadion te doen. Het veld was echt al wel drassig, dus hadden we al snel heel modderige voeten.
Er was een optreden aan de gang van een leuke groep. Geen idee of ze ook een naam hadden, maar het was in ieder geval leuke muziek. Daarna trad er nog een drumband op. Zij liepen helemaal door het publiek, echt leuk om te zien.. En tot slot was er nog een ander optreden, maar dan zijn we maar vertrokken omdat we honger hadden.
We fietsten met de andere groep richting hun huis en haalden chinees om bij hen op te eten.
(Ik kan trouwens bami maken, ik heb het hier al gedaan!)
Rond tien uur zijn we dan naar huis vertrokken, we hadden de volgende dag school en moesten al die kleuren nog van ons lijf krijgen…
Dus toen we thuiskwamen zijn we dadelijk beginnen schrobben, schrobben en nog schrobben. Maar da bleek toch nie zo evident te zijn om alles van uw lijf te krijgen… Mijn gezicht zag na al da schrobben lichtgroen, er zat ook nog groen in m’n haar en nog een paar verdwaalde kleurplekjes verspreid over m’n lichaam. Ik zag het al niet echt zitten om met een groen gezicht naar school te gaan…

Donderdag 12/03

Ik gaf op donderdag m’n laatste dag les in de tweede klas. Na school reden Bianca en ik even met de taxi langs de post. Ik wilde echt wel m’n pakje te pakken krijgen. Maar bij de post wisten ze van nix. Ik werd letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd, tot mijn grote frustratie natuurlijk.

Vrijdag 13/03

En vrijdag was het dan zover!! We vertrokken rond iets voor acht met de taxi naar Trips, het bureau waarbij we onze trip hadden gepland. We laadden onze bagage in het busje en maakten kennis met onze chauffeur, Rawi en onze gids, Winston. Er ging ook nog een kok mee, maar zijn naam verstonden we niet helemaal, hij werd de rest van de tijd gewoon kokkie genoemd. Bianca en ik gingen nog even naar de overkant, waar het districtscommisariaat is gevestigd, om te melden dat we vertrokken en met welke organisatie we gingen.

En dan kon de reis beginnen! Iedereen stapte in en daar gingen we dan! Zelfs in Paramaribo zelf, kregen we al een hele uitleg van onze gids. We voelden ons weer even heel dicht bij huis toen we door “Schiphol” reden, de straat van waaruit de bussen naar het binnenland allemaal vertrokken.
We reden eerst over wat men in Suriname de “Highway” noemt, een slecht geasfalteerde baan, waar de auto’s meer rechts dan links rijden, om de putten te ontwijken.
We reden een tijdje, tot aan het einde van de highway, waar de Suralco-fabriek staat. Dit is een fabriek waar bauxiet wordt verwerkt. Het was echt een vrij bizar zicht, zo’n immense fabriek zien met wat palmboompjes voor.
Aan deze fabriek was een stopplaats, waar we iets te drinken en bakabana’s kregen.
Daarna vervolgden we onze tocht. We reden langs de energievoorziening van zowel Paramaribo als van de Suralco-fabriek en het was verbazingwekkend om te zien hoeveel energie die fabriek nodig heeft. Ik denk minstens vijf maal zoveel. Da was echt een immens verschil!

Na de highway volgde de bauxiet-weg. Dit is eigenlijk een gewone zandweg, maar dan van rood zand, ofwel bauxiet. Een zandweg, met alle putten vandien dus! Dat was een heel hobbelige weg! (het busje zag nadien ook rood btw) We reden in een trek door naar Berg en Dal.

Op Berg en Dal aangekomen, kregen we te horen dat we drie verschillende (avontuurlijke) activiteiten zouden doen: Heritage trail, kajakken en canopyen. (en wel in deze volgorde)

We begonnen dus met onze heritage trail. Dit was een tocht op de berg met een heel interessante en leerrijke uitleg van Hans, onze gids van dienst. Hij vertelde ons heel veel over de suikerplantage die zich voordien op deze plaats had gevestigd. Hij had wel een paar grappige stopwoordjes. Zo zei hij bijvoorbeeld heel vaak ‘ja’ en ‘mensen’… Ook vertelde hij ons meer dan eens dat hij deze informatie niet op school had geleerd, maar uit een aantal Duitse boeken had gehaald.
Het was er echt wel aan te zien dat Hans gepassioneerd was door zijn job. Zo’n beetje als de Hannes zijne uitleg kan doen over de Katharen en z’n kasteel. :)
Op de top van de berg stonden drie grafstenen. Maar deze grafstenen duidden niet de enige graven op de berg aan. Overal waar je kon kijken, zag je kleine greppeltjes. Deze greppeltjes duidden graven aan. We liepen dus letterlijk op een kerkhof.
Ik vond het een heel leuke en interessante tocht.
De tocht duurde niet zo heel erg lang, ik denk misschien maar een anderhalf uurtje. Maar nadien hadden we het warm genoeg en konden we wel even een kleine pauze gebruiken.
Die pauze kregen we dan ook, gelukkig. Er was nog een andere groep gaan kajakken en daar moesten we op wachten.
Het kajakken was leuk, maar vermoeiend. We vaarden eerst stroomopwaarts (tegen de stroom in, toch?) en konden daarna terug drijven zonder al te veel moeite.
Ik zat samen met Bianca in een kajak, zij vooraan, ik achteraan. Alles ging goed, tot er een hommel-achtig insect kwam aanvliegen, waarschijnlijk aangetrokken door onze felrode reddingsvesten. Bianca heeft blijkbaar toch wel een vrij erge fobie van insecten en dit was dus niet echt bevorderlijk voor onze vooruitgang. Het was zelfs zo erg dat ze begon te hyperventileren. Ik heb haar dan proberen te kalmeren en heb haar constant toegesproken dat ze rustig en diep moest ademhalen. Gelukkig kwam de kajak-gids onze kant uit en sprak Bianca ook kalmerend toe. We konden daarna weer verder kajakken, lekker vermoeiend. Maar het terugdrijven was wel erg leuk. Even genieten van het zonnetje en onszelf wat natspetteren.
Terug aangekomen op het strand mochten we een beetje zwemmen, als we maar niet te ver gingen, piranha-gevaar op de Suriname-rivier! :)

Daarna hadden we een iets langere pauze. Tijdens deze pauze kregen we ook ons middagmaal, bestaande uit moksa aleisi met vis. Lekker!
We moesten onze groep in twee verdelen om te gaan canopyen, ofwel onze tocht over de kabelbaan te maken. Ik zat bij de tweede groep, dus kreeg ik volop de tijd om mijn zenuwen hun gang te laten gaan.
En toen was het eindelijk onze beurt!
We kregen een gordel/harnasje om, wat heel lastig liep. Ook kregen we nog een helm op en een soort handschoen waarmee we ons op de kabels moesten mee afremmen. We oefenden het afremmen eerst even op een korte kabel en vertrokken dan voor het echte werk. Een korte maar vermoeiende klim en dan waren we aan het eerste platform aangekomen. De eerste kabelbaan was niet zo snel, niveau 1 qua afremming, dus dat viel heel goed mee. En leuk!!! Echt super leuk om zo tussen de bomen door te zweven naar het volgende platform. Onze gidsen waren heel leuke gasten, heb er goed mee kunnen lachen. Ze lieten ons ook altijd goed op tijd weten wanneer we moesten remmen en wanneer we moesten springen en zo. Echt een compleet wauw-gevoel.
Een van de knapste kabelbanen was toch wel die over de Suriname-rivier. Deze was 174 meter lang, het platform stond op 35 meter hoogte en de afremmingsgraad was +3, wat echt wel de moeite was. Maar zalig om zo over het water te zweven en te kunnen genieten van de omgeving.
Toen we aan de overkant van de rivier waren hebben we een tarantula gezien, zeker 15cm doorsnede! Een platform verder zagen we nog apen in een boom. Zij kwamen volgens de gids af op het geluid van de kabelbaan. Nieuwsgierige beestjes, die apen, gelukkig voor ons! :)

Na de kabelbaan werden we weer met een bootje naar de andere oever gebracht. Daar schreven we nog snel iets in het gastenboek, gingen even naar de wc en stapten dan in de bus voor onze rit naar Ston eiland.
In de bus was er genoeg vermaak. We zongen alle Nederlandstalige/Belgische liedjes die we kenden. We maakten er een heuse medley van. :) ’t Was in ieder geval gezellig genoeg.

’s Avonds sliepen we dus op Ston Eiland, da’s een schiereiland in het Brokopondo Stuwmeer. We kregen er twee hutjes toegewezen waar we ons moesten installeren. Er was echter niet genoeg plaats om onze hangmat op te hangen, dus besloten Bianca en ik om samen met de gids in de ‘keuken’ te slapen. De keuken was eigenlijk gewoon een overdekt plaatsje waar we aten. De keuken zelf was daar onderdeel van, maar was compleet ingesloten, met muren en een deur.

We aten laat, omdat we ook vrij laat waren aangekomen. Maar het was wel weer heel lekker. We aten bana grit (of grid) soep. Soep met een kipsmaakje, maar wel met balletjes van geplette cassave en banaan. Bizarre combinatie, maar wel lekker.

Zaterdag 14/03

Na het ontbijt, dat uit overheerlijk roerei (ei, ajuin, look en iets tomaatachtig) met groentjes bestond, vertrokken we naar Brownsberg.
Daar zouden we samen met onze eigen gids Winston een tocht maken.
De tocht was zalig, maar super vermoeiend. Ik denk niet dat ik al zoiets vermoeiend heb gedaan. Maar ik bleef constant bij de eersten van de groep, ik bepaal liever m’n eigen tempo dan dat ik achter een traag slakje hang.
De tocht ging eerst een hele tijd naar beneden, tot aan de Ireneval, misschien zo’n anderhalf uur wandelen. Daar aangekomen mochten we even onder de waterval gaan staan en ons verfrissen. Het water was ijskoud! Maar nadien waren we wel helemaal verfrist.
Daarna moesten we het pad weer naar boven volgen, tot we aan de splitsing naar de leo-val kwamen. We waren met z’n zevenen vooruit, dus konden wij rustig genieten van onze vermoeiende tocht en onze verdiende verfrissing nadien. Onder deze waterval ben ik helemaal gaan staan, bewijzen vind je bij de foto’s. :) Gelukkig stonden er nog wat toeristen die foto’s voor ons namen. :)

Toen we helemaal verfrist waren, en de laatste achterblijvers waren gekomen en terug gegaan, gingen wij ook weer op weg. Natuurlijk weer stijgen! :) We gingen weer in volle vaart vooruit en kwamen ruim voor de achterblijvers (de we dan weer hadden voorgestoken) terug aan bij de ‘receptie’. Daar kregen we dan ons middagmaal (om 16u of zo). :) Het was weer veel te lekker!
Na het eten maakten we nog een klein wandelingetje naar de top van de berg, vanwaar je een prachtig uitzicht had op de omgeving. Onderweg kwamen we nog een natuurlijke schommel tegen, waar iedereen natuurlijk eens is op gaan zitten.
Daarna van het prachtig uitzicht genoten op de berg. We konden Ston Eiland zelfs zien liggen. Heb weer mooie panorama’s getrokken, echt leuk, die functie.

Op weg naar beneden liepen Ellen, Bianca, Pia en ik wat voor op de rest. Plots zag ik iets bewegen in het bos. En daar liep een vrij grote loopvogel! Een mooie zwarte met grijze vleugels die hij op z’n rug had gevouwen. De naam ben ik weer even kwijt, maar misschien kan ik dat nog wel eens opzoeken..
Een eindje verder zagen we dan nog twee pijlgifkikkertjes. ’t Ene was een vrouwtje, het andere was een mannetje, dat konden we zien aan het feit dat het mannetje zijn jongen op z’n rug meedraagt. De jongen waren nog kikkervisjes, het was dus echt wel een cool zicht. Hier heb ik natuurlijk ook foto’s van getrokken…
En dan net toen we het bos uitkwamen, zag Pia links van ons in een boom apen lopen. Echt bangelijk, er zat echt een hele troep apen in die boom. We zagen ze wel bewegen, maar da’s enorm moeilijk om op foto vast te leggen, dus als je denkt dat ik een hoop foto’s van een witte boom heb getrokken, moet je maar eens goed zoeken naar apen. :)

Daarna nog even genieten van watermeloen en dan trokken we weer naar Ston Eiland. We konden ons even verfrissen voor het eten en we hingen onze hangmatten, (en drie andere van Ellen, Pia en Joachim) in het andere hutje.
We aten ’s avonds BBQ, lekkere kip, om nog maar eens iets anders te eten dan we gewoon zijn…

Zondag 15/03

We ruimden onze hutten op en maakten we een tochtje met een korjaal (een boot dus) over het stuwmeer. Echt prachtig om al die dode bomen uit het water te zien steken. We meerden aan bij een kleine waterval; die we helemaal beklommen. Ik voelde me weer helemaal in Frankrijk, tijdens een tocht in een of andere gorge… Genieten!
Na het klimmen weer in de boot en dan op naar een eiland waar nog aan goudontginning werd gedaan, weliswaar op kleine schaal.
Daar konden we wat zwemmen in het meer. Zalig water!!!
Bij terugkomst aten we lekkere kip massala, ook de moeite om eens op te zoeken en eventueel te maken.
Na even wachten, mochten we dan nog wat gaan zwemmen in het meer, tot we terug naar de stad vertrokken. Helemaal verfrist kropen we dus terug in de bus. Onderweg nog goed gebabbeld met de gids, het was echt wel een sympathieke man. Een beetje vettig, maar da moet kunnen he.. ;)

In de stad aangekomen, bleven Bianca, Ellen, Nicky, Pia, Vincent en ik bij ’t Vat om nog iets te drinken. We aten daarna in Zanzibar, bij het nuttigen van lekkere cocktails. Eindelijk at ik weer een serieuze lap vlees! Weer: zalig!!

Ik praat hier nu wel veel over eten, maar ik denk da’k al wel ben afgevallen zenne.. Ik eet wel vanalles, maar niet zo veel.. :)

Ik was wel een beetje down toen we terug in de stad waren. Ik wou helemaal niet terug. Ik zou zo weer de stad verruilen voor het mooie groene binnenland! Anytime… Call me green baby! :)

Maandag 16/03

Maandag sliepen we uit, even uitrusten na een vermoeiend weekend.
Vandaag moesten we onze komende week ook nog voorbereiden. Niet veel meer wereldschokkends gebeurd..

Dinsdag 17/03

Dinsdag was m’n eerste lesdag in de eerste klas. Wat een apen waren me dat! De juf was afwezig, zij moest de derde klas overnemen. De kinderen hebben fameus van die situatie geprofiteerd. Ze liepen rond en gedroegen zich zoals ik al zei, als een bende apen. Zo’n klassituatie heb ik nog nooit meegemaakt!
Deze dag was dus enorm vermoeiend…
Tijdens de bespreking met mr. Paulus nog te horen gekregen dat er woensdag met een project voor de zesdeklassers gestart wordt. Dit STARS-project (Surinaamse TrainingsAlternatieven voor de Reguliere Schooljeugd) wilt de zwakkere leerlingen voorbereiden op de eindtoetsen, waardoor ze kunnen overgaan naar het MULO (of middelbaar). Wij mochten ’s avonds naar de vergadering voor de ouders komen kijken om te zien of we mee wilden doen.
’s Avonds trokken we dus weer naar de school voor de vergadering. Het team van TANA (de organisatie die dit project organiseert), was heel enthousiast dat we zouden meedoen. Na de vergadering, die vrij lang duurde (we hadden nog niet gegeten), vroeg mr. Paulus ons even naar z’n bureau te komen. We kregen ineens een taak toegewezen. Maar dit gelukkig enkel voor deze week. We verzorgen nu de lessen Sociale Vaardigheid. Best wel een leuk vak. Zo leren de kinderen zich uitdrukken en zo.

Woensdag 18/03

Woensdag heb ik weer lesgegeven natuurlijk. De juf van de eerste klas was er wel bij, dus heb ik vrij veel gedaan gekregen.
Na school moesten we blijven, omdat het project van 13u30-15u30 duurt. Het STARS-project wordt bij ons voor drie scholen georganiseerd: de oranjeschool, de christelijke school en de Rankinschool. We zagen dus allerlei nieuwe gezichten, best wel leuk.
Eerst werden alle kinderen samen in een lokaal gezet, het project werd weer kort even voorgesteld en de leerkrachten stelden zichzelf voor. Daarna deden Bianca en ik een kennismakingsspel. Eigenlijk was de groep te groot voor dit spel, het duurde wat lang. Maar de kinderen hebben zich volgens mij wel geamuseerd.
Daarna was het tijd voor de eerste les. Bianca en ik gingen volgen bij mr. Rutu die aardrijkskunde gaf. We kennen nu de grootste rivieren van Suriname. :)
Na zo’n dag was ik echt wel pompaf…

Donderdag 19/03

Donderdag maar weer eens lesgegeven, surprise, surprise… Weer vrij veel gedaan gekregen, behalve m’n hoekenwerk, dat ik op deze dag gepland had. Natuuronderwijs duurde nogal lang.
Na de middag weer STARS-project. Mr. Paulus was er vandaag niet, dus moesten wij ook een les geven. Wij deden dan sociale vaardigheid voor twee groepen en gaven daarna de rekenles.

Vrijdag 20/03

Vandaag eindelijk de laatste dag van de week.. Wat een vermoeiende week was me dat!
De juf van de eerste klas was afwezig, maar gelukkig hebben de kinderen zich nog vrij goed gedragen.
Ik heb weer veel gedaan gekregen! Hip hip hoera voor Marij!
Vandaag gaf ik m’n hoekenwerk wel, weliswaar in plaats van de les handenarbeid, maar dat was geen probleem…
Na school snel naar huis, want ik zou vandaag met Lesley naar de post gaan om te gaan horen naar m’n pakketje.
Dus ik kom bij Lesley, om te vragen wanneer we zouden gaan, en hij zegt dat de douane al dicht is. En blijkbaar heb je de douane nodig… Ik zou voor de middag moeten gaan, dus da wordt weer wachten tot volgende week vrijdag, hiphoi, ik ben da hier fameus beu aan het worden…

En dan zijn we weer bij dit eigenste moment beland.
Het is toch weer een lange blog geworden. Maar ik wil jullie vanalles vertellen en sommigen van jullie weten dat ik moeite heb met het weglaten van details.. (he mama? Denk maar aan mijn uitleg over films.. :))

Volgende keer is de blog korter, ik probeer het wa meer bij te houden!

Have fun daar in het (koude) belgenland! En tot binnen zeven weken!
xx